De laatste wildernis

Beschrijving
Zijn er nog ongerepte plekken te vinden waar de natuur ongestoord haar gang kan gaan? Of is alles al gecultiveerd, bewoond en geasfalteerd? Robert Macfarlane vraagt zich af of werkelijke wildernis nog bestaat en trekt erop uit om de natuur te ondergaan. Hij klimt in bomen, zwemt in grotten, doorkruist hooglanden en overnacht op heuveltoppen en afgelegen stranden. Deze prachtige evocatie van de wildernis leest als een reisverslag, een geschiedenis van het landschap, een cultuurgeschiedenis van natuuressayisten, en als een hartstochtelijk pleidooi voor het behoud van de natuur.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Voor Nederlandse begrippen kennen de Britse eilanden, en vooral de noordelijke uithoeken ervan, nog veel wilde gebieden. Robert Macfarlane doet in zijn reisbeschrijvingen op bijzondere wijze verslag van zijn zoektochten door die gebieden. Hij gaat zeer ver in zijn verlangen die natuur in haar puurste vorm te willen ervaren (overnacht zeer primitief in ruige oorden, zwemt riskant onbekende zeegrotten in, beklimt alleen afgelegen gevaarlijke plekken etc.), en schrijft daarover op bijna terloopse, maar juist daardoor indringende wijze. Zijn vloeiende aardse, maar wonderlijk genoeg tevens al snel filosofische notities, doorspekt met terloops ingeweven erudiete uitwijdingen, maken indruk door hun ongrijpbaar ongebruikelijke onbevangenheid. Elk hoofdstuk begint met een paginagrote intrigerende zwart-witfoto van een natuurverschijnsel. Paperback met normale druk.
(NBD|Biblion recensie, Drs. Maurits Groen)